یهودیان غرور تعلق داشتن به جامعه‌ی مذهبی خاص، تاریخ یهودیان را در انتخاب لباس‌هایشان نیز متمایز می‌کند. اطلاعات در مورد آنچه که یهودیان باستان می‌پوشیدند نیز از متون وابسته به کتاب مقدس به دست می‌آید که مظهر ماهیت نمادینی است که هر جنبه از زندگی مردمان یهود را متمایز می‌کند؛ قومی اصالتاً اهل کَلده که در حدود ۲۰۰۰ پیش از میلاد به فلسطین رسیدند در طی دوره‌ی اسارت در مصر، «فرزندان اسرائیل» شیوه‌ی لباس پوشیدن حاکمان خود را در پیش نگرفتند و هویت خود را کاملاً حفظ کردند. در حقیقت گفته می‌شود که موسای جوان به خاطر لباس‌هایش یهودی شناخته میشد، لباس یهودی که تقریباً نزدیک به قرن‌ها بدون تغییر باقی ماند، برای زنان و مردان یکسان بود؛ تونیک و شنل لباس‌های اصلی بودند و انواع آنها به رنگ‌ها، پارچه‌ها و شیوه تولید محدود می‌شدند. یهودیان نیز با لینن مرغوب آشنایی داشتند.
استفاده از لباس‌های درست شده از ترکیب لینن یا کتان و پشم نیز مثل پارچه‌های ناخالص کاملاً ممنوع بود؛ به یاد برادرکشی که قابیل (یک کشاورز) علیه هابیل (یک شبان) مرتکب شد و انگیزه‌ی آن پذیرفتن هدیه‌ی هابیل از ثمر‌ه‌ی کارش توسط خداوند و رد کردن کار قابیل بود. مردان بلوزهای آبی با طرح‌های هندسی گلدوزی شده می‌پوشیدند و لباس زیری شبیه به لُنگ که با پوست تماس داشت.
تونیکی که مردان می‌پوشیدند سفید، راسته و کوتاهتر از تونیک زنان بود که تا مچ پای آنها می‌رسید. این تونیک‌ها آستینهای بلند و یک سری نوارهای عمودی داشتند که آویزی به انتهای آنها بسته میشد. ممکن بود که لبه‌های داخلی یقه با نقش مایه‌هایی که نشان دهنده‌ی مذهب یا شهر زادگاه فرد بودند، گلدوزی شوند. به پیروی از رسم جدا کردن بالاتنه جایگاه قلب و احساسات عالی از پایین‌تنه (جایی که غرایز انسانی قرار دارند) یک بند گره‌خورده به دور کمر بسته میشد. مردان ثروتمند کَفتان می‌پوشیدند که یک تونیک آستین کوتاه بود و قد آن تا ساق پا می‌رسید در مناطق سرد بدن را با سیندون می‌پوشاندند که یک پارچه پشمی سنگین بود و به عنوان شنل یا ردا بکار می‌رفت و تنها با دو برش درست میشد که به بازوها اجازه حرکت می‌داد. لبه ردای فریسی‌ها نوارهای آبی داشت تا آشکارا پیروی آنها از قانون را نشان دهد پیامبران و ناصریان رداهای ساده‌ای می‌پوشیدند که از پوست حیوانات درست می‌شدند سفاردیان، تالیت که یک شال پشمی بود می‌پوشیدند و پادشاه ردایی با تزئینات فراوان که ادَرِت خوانده میشد، میپوشید.
آنها همچنین صندل‌های با تخت چرمی و بندهای گره‌خورده در ساق پا می‌پوشیدند. پیروان مسیح از صندل‌هایی استفاده میکردند که در آنها یک بند در حلقه‌هایی قرار می‌گرفت که در بالای پا به‌هم متصل می‌شدند. کفش و شنل برای فقرا انتخابی بود برخی از آداب مذهبی کوتاه کردن مرتب مو را ممنوع می‌کرد و در نتیجه، مردان موهای بلند ضخیم و ریش‌های پرپشتی داشتند. تونیک‌های زنانه که اغلب به رنگ آبی بودند، یقه‌ی هفت با لبه‌های گلدوزی شده داشتند. زنان در زیر تونیک، پتیگیل می‌پوشیدند که شامل بالاتنه‌ای برای نگه‌داشتن سینه‌ها و شلوارهای گلدوزی شده‌ای بود که قد آنها تا زانو می‌رسید. بر روی تونیک، یک کفتان آستین‌دار بسیار گشاد می‌پوشیدند که قد آن بسیار بلند بود و تقریبا روی زمین کشیده میشد. یک نوار به کمر کفتان بسته میشد که چین‌های ظریف و یک موج ملایم ایجاد می‌کرد. معمولا از شرابه‌ها و حاشیه‌هایی برای تزیینات استفاده میشد. یک روسری مثلثی که با یک بندکشی در هم گرده خورده بود، آنها همچنین صندل‌هایی چرمی درست شده از نوارهایی که از بین انگشت شست و انگشت دوم گذشته و بعد به دورمچ پیچیده می‌شدند، می‌پوشیدند. زنان یک ردای گشاد به نام میت پامات نیز می‌پوشیدند که سر را هم می‌پوشاند.
در دوره‌ی داوود پادشاه، ظاهر فیزیکی یهودیان مجلل‌تر شد که در نهایت به تجمل لجام گسیخته‌ی سلطنت سلیمان منجر شد. زنان با صمغ مُر و عطر بخور خود را خوشبو و لب‌های خود را رنگ میکردند. مردانه نیز از جواهرات، حلقه‌های مهردار و انواع مختلف طلسم‌ها استفاده میکردند. با تخت چرمی و بندهای گره‌خورده در ساق پا می‌پوشیدند. پیروان مسیح از صندل‌هایی استفاده میکردند که در آنها یک بند در حلقه‌هایی قرار می‌گرفت که در بالای پا به‌هم متصل می‌شدند. کفش و شنل برای فقرا انتخابی بود.
لباس مذهبی
در طی رویدادهای مذهبی، روحانی ارشد در زمان انجام مراسم قربانی کردن لباس خاصی میپوشید یک تونیک بلند که تا پایین یا می رسید و یک تونیک کوتاهتر با آستینهای بلند تزئین شده با زنگوله های طلایی کوچک افود (phod) یک لباس کوتاه شبیه به پیشبند از لینن گلدوزی شده شامل دو تکه چهارگوش که به وسیله نوارهایی گره میخورد و با روبان و شرابه تزئین میشد لباس روحانیت را کامل میکردند یک شال یا کمربند موسوم به ابنت (abnet) به دور کمر بسته میشد افود یک جیب تزئین شده با جواهرات داشت که حاوی دو ناس اوریم (urim) و تومیم (tummim) بود که روحانی برای آگاهی از خواست خدا آنها را میگرداند سینه پوش یا هوسچن (hoschen) حاوی ۱۲ بود که بر روی آنها نام خدا و ۱۲ قبیله اسرائیل حک شده بود سرپوش روحانی یک توریان خاص به شکل کلاه بود.